Facebook: ένα ζωντανό reality...

Ανεμόεσσα Σκέψη

Facebook: ένα ζωντανό reality...

Το facebook αποτελεί ένα reality εν δράσει, με πρωταγωνιστές τον καθένα μας ξεχωριστά.

Αυτοανακηρυσσόμαστε ήρωες μιας εικονικής - πραγματικής ζωής. Και λέω εικονικής - πραγματικής, γιατί παρόλο που μπορεί όλα αυτά που βιώνουμε οι χρήστες του "φέις" να αγγίζουν τη σφαίρα της φαντασίας, πολλές φορές όμως η φαινομένη δύναμη δημιουργεί και πραγματική. Αυτός που φαίνεται ότι είναι δημοφιλής, αγαπητός, αποδεκτός από ένα μεγάλο αριθμό "φίλων" χρηστών, τελικά νομίζει ότι είναι και στη ζωή του. Έτσι ξεκινάει η ψυχοπαθολογία της εξάρτησης, το μέσο ευνουχίζει τον δέκτη. Ο χρήστης γίνεται έρμαιο, χάνοντας ότι πολυτιμότερο έχει, το πρόσωπό του.

Εδώ δύο τινά μπορεί να συμβούν, είτε ο χρήστης πλανάται πλάνην οικτρά
( και στην πλειοψηφία αυτό ισχύει) επειδή έχει λάβει 1.500 like σε μια κοινοποίηση του - οι "φιλίες" εξαρτώνται από τη συχνότητα των like και όχι την ποιότητα των ανθρώπων - του δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι είναι ο νέος Καβάφης της ποίησης, ότι οι εκδότες διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους, ποιος θα πρωτοεκδώσει τον φιλόδοξο "νομπελίστα". Δεν υπάρχει τίποτα πιο γελοίο από τον αλαζόνα βλάκα, μην έχοντας συνείδηση της ελλειματικότητας του, πιστεύει ακράδαντα στην υπεροχή του.
Είτε σπανιότερα (εξαιρετικά σπάνια) ένα φυσικό ταλέντο βρίσκοντας χώρο να εκφραστεί και εντρυφώντας στην τέχνη μπορεί επιτέλους να ανατείλει.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλα αυτά ξεφουσκώνουν. Όπως στα reality ο επιλεγμένος πρωταγωνιστής εκτίθεται και εκθέτει τον εαυτό του και τους άλλους για ένα χρηματικό έπαθλο, έτσι και στο "φέις" ο καθένας μας εκτίθεται και εκθέτει είτε για να πουλήσει βιβλία, ποιήματα, έρωτα... ότι έχει ο καθένας προς πώληση.

Και σ' αυτό το αδηφάγο παιχνίδι της επιβολής, της κατάκτησης, της αναγνωρισιμότητας, οι ίντριγκες, οι κόντρες καλά κρατούν, επιβεβαιώνοντας περίτρανα ότι το facebook είναι εικόνα της νοσούσης κοινωνίας. Λυκοφιλίες, μπλοκαρίσματα, διπλά - τριπλά προφιλ, που σε παρακολουθούν από την κλειδαρότρυπα και καιροφυλακτούν για να σε αφανίσουν.

Σκληρότεροι παίκτες εντέλει αποδεικνύονται οι πλέον καταπιεσμένοι, οι γυναίκες ( με πόνο το διαπιστώνω) που διψούν για κατάκτηση, έρωτα, φήμη και χρήμα. Όλα αυτά συνθέτουν ένα επικίνδυνο προφίλ ικανό να οδηγηθεί στην αυτοκαταστροφή, γιατί αυτοί είναι οι παίκτες που καίγονται πρώτοι, βουλιάζοντας στη μοναξιά της μοχθηρίας τους.

Υπάρχουν και οι άλλοι που ομιλούν κραυγάζοντας συνεχώς περί αγάπης, λες και η αγάπη χαρίζεται όσο πιο πολυ ουρλιάζεις. Ξεχνώντας ότι η αγάπη είναι σιωπηλή, δεν φωνασκεί και κυρίως η αγάπη ξέρει να αποσύρεται όταν αγάπη πια δεν θυμίζει.

Άλλοι δήθεν επαναστάτες λοιδορούν παντώς του επιστητού, ασκώντας ανοιχτά προπαγάνδα, αποσκοπώντας στο να κερδίσουν μια θεσούλα σε κάποιο Μπόμπολα ή Ποταμίσκο, ξεχνώντας τι θα πει δημοκρατία και ελευθερία του λόγου.

Αν θέλουμε λοιπόν να επιβιώσουμε εδώ μέσα και να βγούμε αλώβητοι πρέπει να συνειδητοποιήσουμε τη ματαιότητα του μέσου. Μακριά από αυτήν την οθόνη κανένας δεν σε ξέρει "οθονάνθρωπε".

Ας γίνουμε ο εαυτός μας, καλός, κακός, έξυπνος, βλάκας, όμορφος, άσχημος, όμως πάντα ο εαυτός μας. Αν μας αγαπήσουμε, τότε ίσως να γεννηθεί μέσα μας και η υπερηφάνια.

Το αυθεντικό πάντα ξεχωρίζει μόνο και μόνο γιατί είναι αληθινό. Και η αλήθεια δεν φοβάται το ψέμα. Δεν φοβάται να αποκαλυφθεί. Κανένα ψέμα δεν μπορεί να την σκιάσει.

Το facebook είναι ένα όπλο, για να μην στραφεί εναντίον μας, ας δημιουργήσουμε αντισώματα ανθρωπιάς.

Άλλωστε ο χρόνος όλους θα μας κρίνει όχι για τα λόγια μας, μα για τις πράξεις μας και πολύ περισσότερο για την απραξία μας.

Και μην ξεχνάς η ζωή σου είναι εκτός των τειχών του "φέις". Σταμάτα να γίνεσαι οικειοθελώς δέσμιος του.

Ζήσε ρε αδερφέ.
Δεύτερη ζωή δεν έχεις.

Αράπη Σ Ελένη
( Ανεμόεσσα Σκέψη)

Οπτικές Ελευθερίας

για να ξέρεις τι είναι ....

Οπτικές Ελευθερίας
Ελευθερία είναι να Ζω πραγματικά σαν ύπαρξη, να ζω πραγματικά σαν άτομο, να ζω πραγματικά στο Εδώ και Τώρα. Να Ζω χωρίς να ελπίζω, ζω χωρίς να σκέφτομαι το παρελθόν ή το μέλλον, να ζω χωρίς να συμβιβάζομαι, να ζω χωρίς να αισθάνομαι ότι εγκλωβίζομαι. Να Ζω χωρίς το συναίσθημα να με κουμαντάρει και χωρίς ο νους να με κατευθύνει.

Ελευθερία είναι όταν δεν φυλακίζομαι σε σκέψεις και συναισθήματα.

Ελευθερία είναι να πηγαίνω όπου με πηγαίνει η καρδιά μου, όπου με πηγαίνει το πάθος μου, όπου με πηγαίνει η στιγμή χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς ενοχικά συναισθήματα, χωρίς πρέπει και δεν πρέπει.

Ελευθερία είναι να μπορώ να συμπεριφέρομαι αυθόρμητα όπως αισθάνομαι σαν το παιδί που δεν σκέφτεται τις κινήσεις του, δεν λειτουργεί μηχανικά.

Ελευθερία είναι να ακολουθώ τις προσταγές της ζωής μου, τις υποχρεώσεις της καθημερινότητας μου, τις προσταγές των ρόλων της ζωής μου με χαρά, με φρέσκια ενέργεια, με διάθεση και όρεξη, χωρίς να αισθάνομαι ότι αναγκάζομαι να κάνω κάτι που δεν θέλω, που δεν μου αρέσει.

Ελευθερία είναι να μπορώ να αισθάνομαι κάτω και από τις πιο δύσκολες συνθήκες καλά, να αισθάνομαι ευγνωμοσύνη και χαρά, ανεξάρτητα το τι συμβαίνει στον εξωτερικό μου κόσμο εκείνη τη στιγμή.

Ελευθερία είναι όταν δεν έχω προσδοκίες, δεν έχω επιθυμίες, δεν έχω προκαταλήψεις, ούτε στεγανά. Ρέω σαν το νερό, κινούμαι σαν τον άνεμο.

Ελευθερία είναι να έχω πλήρη γνώση, αίσθηση και βιώμα ότι είμαι πνεύμα σε υλικό σώμα.

Ελευθερία είναι να Είμαι, να Είμαι απλά και να το ευχαριστιέμαι. Να είμαι ο εαυτός μου, όπως είμαι, με τις ατέλειες μου και τις αδυναμίες μου. Αν καταφέρω να είμαι ο εαυτός μου, τότε έχω καταφέρει να νιώσω την ουσία της λέξης. Γιατί όταν καταφέρω να συλλάβω την ιερότητα μου, όταν καταφέρω να συλλάβω το μεγαλείο της ύπαρξης μου, τότε βιώνω την απόλυτη ελευθερία.

Διαβάζω τίποτα άλλο δεν κάνω και όσο με ανακαλύπτω με βρίζω...Και θα το κάνω όσο ζω για τους απειροελάχιστος εδώ μέσα που είναι Άνθρωποι. Δεν αναρτώ για λαικ και διάφορα τέτοια

πηγή μου 

http://www.enorasis.edu.gr/?p=24

Πόνος, ο εξαγνιστής…

Πόνος, ο εξαγνιστής…

1

Posted on: 07-2-2014 by:ENORASIS

γράφει η Λίνα Παυλοπούλου

 

Κανείς δεν καταλαβαίνει αν δεν έχει περάσει από αυτό.

Κανείς δεν συναισθάνεται αν δεν έχει βιώσει την εμπειρία.

Όλοι μιλάνε για πόνο. Ποιό πόνο όμως?

 

Κάποιοι πονάνε για λίγο, δεν επιτρέπουν παραπάνω, δεν το αντέχουν.

Κάποιοι επιλέγουν να μην περάσουν καν μέσα από αυτό, το φοβούνται και το αφορίζουν.

Έτσι νομίζουν… γιατί στην ουσία το θάβουν…

 

Και κάποιοι συνηδειτά επιλέγουν να το βιώσουν μέχρι να εξαγνιστούν.

Ο δρόμος στενός, μακρύς, σκοτεινός, σκληρός, κακοτράχαλος, δύσβατος, μοναχικός.

Κι εσύ ξυπόλητος σ΄αυτό το δρόμο έτοιμος να τον διαβείς μέχρι να βγεις στο ξέφωτο.

Δεν έχεις άλλη επιλογή, αυτός το ξέρεις είναι ο δικός σου δρόμος που θα σε βγάλει στο φως.

Ο Χριστός σταυρώθηκε πριν αναστηθεί. Αυτός είναι ο δρόμος λοιπόν, θέλεις να τον διανύσεις.

Και ξεκινάς…

Ματώνουν τα πόδια σου γιατί κόβουν οι αναμνήσεις και τα συναισθήματα σαν κοφτερές πέτρες.

Κάποιες πέτρες είναι τόσο σκληρές όσο η απόρριψη που βιώνεις.

Εδώ και εκεί φυτρώνει κανά λουλουδάκι που σου βγάζει ένα αμυδρό χαμόγελο που αυτόματα γίνεται θλίψη και πλημμυρίζει την ψυχή σου και σου θυμίζει την θλίψη που έχει φωλιάσει μέσα σου για τα λουλουδάκια που περιμένεις να ανθίσουν στη ζωή σου τόσα χρόνια. Ξεσπά μια μπόρα και μετά ξεθυμαίνει και αναρωτιέσαι γιατί δεν μπορείς κι εσύ να ξεσπάσεις και να βγάλεις το θυμό σου για ότι σε έχει πικράνει. Αντί για αυτό πνίγεις το θυμό σου μέσα σου και τα βάζεις και πάλι με τον εαυτό σου γεμίζοντας θλίψη.

Παραπέρα ένας τεράστιος βράχος δεν σε αφήνει να προχωρήσεις. Σε ακινητοποιεί εκεί. Είναι ο βράχος της εγκατάλειψης. Μένεις εκεί και περιμένεις να έρθει κάποιος να σου απλώσει το χέρι και να σε βοηθήσει να τον περάσεις, να σου πει “εγώ είμαι εδώ για σένα”, όμως μέσα σου γνωρίζεις ότι δεν θα έρθει κανένας. Τελικά γνωρίζεις ότι αυτός ο κάποιος που περιμένεις είναι μόνο ο ίδιος σου ο εαυτός.

Ετσι μαζεύεις όσες δυνάμεις σου έχουν απομείνει και προσπαθείς να σκαρφαλώσεις στον βράχο, να τον περάσεις για να συνεχίσεις το δρόμο σου.

Γονατίζει η ψυχή σου από το βάρος του πόνου που προκαλεί η εγκατάλειψη, η σκληρότητα, η απόρριψη, η απουσία, η αδιαφορία.

Λυγίζουν τα γόνατά σου από την κούραση του να μάχεσαι συνέχεια το νού ο οποίος επιτίθεται ανελέητα και επαναλαμβάνει αυτό το “φταις”.

Κραυγάζεις από απελπισία, θρηνείς και πενθείς, δεν αντέχεις την μοναξιά σου, το κενό που αισθάνεσαι, και αναρωτιέσαι που είναι το τέλος.

Εύχεσαι να τελειώνει όλο αυτό, μα ο δρόμος είναι ατελείωτος, εκεί που νομίζεις πως έχεις διανύσει ικανοποιητική απόσταση και φτάνεις στο ξέφωτο, εκεί είναι που το τοπίο σκοτεινιάζει ακόμα πιό πολύ, έρχεται καταιγίδα, φυσάει από πάντου, η βροχή σου καταρακώνει το πρόσωπο, ο αέρας λυσσομανάει και δεν σε αφήνει να προχωρήσεις.

Και ένα σωρό ξερά δέντρα γύρω σου απογυμνωμένα από τα φύλλα, να σε χτυπούν στο πρόσωπο και στο σώμα με τα γυμνά κλαδιά τους και να σου θυμίζουν πως δεν αγαπάς τον εαυτό σου και συνεχίζεις να τον χτυπάς αλύπητα.

Και κάτι ξερά πουρνάρια γεμάτα αγκάθια που τρυπάνε τα πόδια σου όπως οι ενοχές τρυπάνε τα σωθικά σου.
Παλεύεις με νύχια και με δόντια να αντέξεις τη μανία της φύσης σου να σε εξουθενώσει, φωνάζεις αν υπάρχει κανείς που να σε ακούει, ουρλιάζεις από τον πόνο, νιώθεις ότι δεν έχεις άλλες αντοχές, πνίγεσαι από τον ίδιο σου τον εαυτό, συντρίβεσαι, νιώθεις ότι θα χάσεις τις αισθήσεις σου, το μυαλό σου, αλλά για κάποιο λόγο δεν τα παρατάς.
Ανασύρεις από μέσα σου όσες δυνάμεις έχεις και προχωράς ακόμα στο μονοπάτι.

Και αναρωτιέσαι ως πότε αυτό το μαρτύριο? Το μαρτύριο που έδωσα εγώ στον εαυτό μου?

Γιατί όλο αυτό? Γιατί πρέπει αυτός να είναι ο δρόμος?

Γιατί τελικά μόνο μέσα από αυτόν αξίζει το ξέφωτο.

Μόνο έτσι θα μπορέσεις να αγαπήσεις τον εαυτό σου από την αρχή και τους άλλους.

Μέσα από την ταπείνωση του εαυτού, το μαστίγωμα, τη μετάνοια, την συγχώρεση θα ανακαλύψεις την αγάπη.

Έτσι όρισε Εκείνος, αυτό ακολουθείς κι εσύ.

Και έχεις την βεβαιότητα και την πεποίθηση ότι όταν βγεις από αυτό το μονοπάτι που σου όρισε η ψυχή σου, εκείνη μεμιάς θα ανοίξει τα λευκά πανέμορφα φτερά της, να ξεχυθεί στον ήλιο σαν περιστέρι και να πετάξει ανάλαφρη, αγνή, πεντακάθαρη, έτοιμη να γευτεί,  να απολαύσει, να χαρεί τη ζωή γεμάτη φως, αγάπη και ευγνωμοσύνη για αυτή τη διαδρομή.